Benjamin Liverini (28) en Nathalie Sahm (26) zijn al tien jaar samen. Het stond in de sterren geschreven dat het ondernemerskoppel ooit zou bouwen met Mi Casa, een beslissing waar ze nog geen seconde spijt van hadden. Samen met hun hond Sam wonen ze in Knokke-Heist. Daarnaast zijn ze de uitbaters van een succesvolle strandbar in Knokke. Jong, ambitieus en recht voor de raap, tijd voor een gesprek dus. “Het geeft veel voldoening als je vrienden een wauw-gevoel krijgen van je woning.”
 
Jullie zijn de trotse uitbaters van strandbar Kikibeach in Knokke-Heist. Hoe zijn jullie daarin gerold?
Nathalie: “Vroeger was de strandbar van mijn ouders. Ik werk er al van jongs af. Ik heb nooit gedacht om iets anders te doen in mijn leven. Na mijn middelbaar ben ik er meteen aan de slag gegaan, ik heb niet verder gestudeerd. Toen ze me vroegen om de bar over te nemen, heb ik nooit aan mezelf getwijfeld, ik wist dat ik dit tot een goed einde kon brengen, hoewel ik als 22-jarige erg jong was.”
Benjamin: “Ik werkte in het restaurant van mijn ouders, ook in Knokke. Nathalie en ik hadden al een oogje op elkaar sinds het derde middelbaar. Ondertussen zijn we tien jaar samen. Voor ik mee in de zaak stapte, heb ik hier eerst twee jaar gewerkt. Ondertussen baten we al vier jaar de strandbar uit. Toen haar ouders het voorstelden, moesten we er niet lang over nadenken.”

Vanwaar komt de naam Kikibeach?
Nathalie: “Van mijn papa. Kiki was zijn bijnaam als kind. De naam veranderen was nooit een optie. Kikibeach bestaat ondertussen 32 jaar, we geven er onze eigen touch aan.”
Benjamin: “Door te moderniseren. Dat doen we in de winter. Zo veranderden we de kleuren naar meer warme, zandkleurachtige tonen. Het concept blijft hetzelfde, maar we willen het hipper maken. Een beetje naar 2020 brengen.”

Hoe zien jullie dagen eruit?
Benjamin: “De zomer en winter verschillen heel erg. Wat wel een constante is: we zien elke dag de zee. In de winter recupereren we en wandelen we op het strand met onze hond Sam Hij is ons kindje (lacht). De zomer is een stuk zwaarder. We willen er het maximale uithalen.”
Nathalie: “Van 15 maart tot en met 15 oktober staat ons leven elke dag in het teken van Kikibeach. Dat is zeven maanden aan een stuk elke dag werken, gemiddeld twaalf uur. In juli en augustus hebben we geen leven. Dan draaien we zelfs dagen van 16 uur aan een stuk. Dat is vaak zwaar en soms zitten we op ons tandvlees, maar de mensen zien genieten, daar halen we veel voldoening uit.” 

Wat is het concept van de strandbar?
Nathalie: “Simpel: iedereen is welkom. We hebben hoekjes voor ouderen, jongeren en kinderen. We proberen ook vernieuwend te zijn met leuke tapas. Van de gemeente mogen we alleen koude dingen serveren, maar ook daar proberen we inventief in te zijn.”
Benjamin: “Klopt, Knokke is wel streng. Zo mag er nu geen muziek meer gedraaid worden. De dj’s op het strand hebben het verpest. Zij bleven draaien tot na het afgesproken uur en nu zitten de strandbars met de gebakken peren. We hopen dat dat niet te veel inkomsten scheelt. Muziek hoort bij de sfeervorming. Misschien draait de gemeente nog wel bij.”
Nathalie: “We gaan er onze slaap niet voor laten en keihard verder werken. Sam gaat trouwens elke dag mee werken. De kindjes kennen hem, hij doet geen vlieg kwaad. Hij heeft zijn vaste stekje aan de ingang. Als de aandacht te veel wordt, kan hij ook binnen liggen.”

Jullie wonen in Knokke-Heist. Was dat op voorhand een uitgemaakte zaak?
Benjamin: “We zijn hier beiden opgegroeid. Toch weken we uit naar Heist om het betaalbaar te houden. Dit is een nieuwe wijk waarin er in verschillende fases nieuwe huizen worden gezet. Ze schieten als paddenstoelen uit de grond, maar onze Mi Casa blijft uniek. De nieuwe wijk moet ervoor zorgen dat jonge gezinnen in Knokke-Heist kunnen blijven. Hier zijn er geen exuberante prijzen zoals in Knokke.”
Nathalie: “Knokke was geen optie. We zouden geen grond gevonden hebben waar we dit huis op konden zetten. Dat zou sowieso twee miljoen euro gekost hebben. Overdreven dus. Ook in Heist is de grond duurder in vergelijking met de rest van België, maar als je ervoor werkt, kan je toch je gedroomde nieuwbouw project verwezenlijken. Luiaards kunnen dat niet. In het leven moet je werken en durven, dan pas kan je iets bereiken.”
Samenwerken als koppel kan soms voor problemen zorgen.
Benjamin: “We hebben nooit ruzie. Als we een meningsverschil hebben, duurt het maximaal een halfuur en we zijn het al vergeten. Dan blijf ik wat langer buiten op het strand (lacht).
Nathalie: “We werken goed samen. We hebben dezelfde ideeën en dezelfde manier van werken. Ook in de keuze voor ons huis zaten we heel snel op één lijn. Het klikt gewoon.”

In de winter hebben jullie geen inkomsten?
Nathalie: “Neen, in de winter werkte ik vroeger  nog in andere horecazaken, maar als je zelf een zaak uitbaat, is het moeilijk om weer naar een baas te luisteren. Je hebt je eigen ideeën en plots moet je je opnieuw in een systeem schikken. Dat komt niet overeen met hoe je het ziet. Dus in de winter leven we van ons zomergeld.”
Benjamin: “Als we niet te zot doen, lukt dat. We zijn slechts eenmaal op reis geweest. Eigenlijk zijn we nogal huismussen. Als je in een mooi huis woont, is het logisch dat je graag thuis bent. We zien ook elke dag de zee, dat helpt.”

Zo’n droomhuis stond hoog op je verlanglijst?
Nathalie: “Zeker. Al zijn we niet materialistisch ingesteld en genieten we vooral van de kleine dingen. We leven om gelukkig te zijn, niet om spullen te verzamelen. Toch wilden we wel heel graag een mooi huis en een mooie auto.”
Benjamin: “Haar ouders hebben een Mi Casa. Toen ik daar als tiener voor het eerst binnenkwam, werd ik omver geblazen door hoe mooi ik de woning vond. Ik kon me meteen vinden in de stijl. Nadien heb ik meerdere kijkwoningen bezocht. Nathalie zag zelfs nog één van de eerste in Knokke.”
Nathalie: “Klopt. We hebben die bezocht toen mijn ouders op het punt stonden om te wonen. Ik was toen elf jaar, maar ik herinner het me nog als de dag van gisteren hoe mijn broer en ik door dat huis liepen.”

Uw band met Mi Casa gaat al ver terug.
Nathalie: “Inderdaad. Ik woon nu al veertien jaar in een Mi Casa. Mijn jeugdherinneringen zijn daar gemaakt. Ik heb het altijd leuk gevonden. Toen was het zaadje reeds gepland. Als we ooit zouden bouwen, was het een uitgemaakte zaak dat het Mi Casa zou worden.”
Benjamin: “Ze heeft me geen seconde moeten overtuigen. We hebben zelfs nooit een offerte gevraagd bij een andere bouwfirma.”

Hoe was het om op te groeien in een Mi Casa?
Nathalie: “Fantastisch. Telkens er iemand op bezoek kwam, viel de woning meteen op. ‘Zo anders’, klonk het dan, gevolgd door: ‘Die latjes geven een super gezellig effect.’ Ik heb er mij altijd thuis gevoeld.”
Benjamin: “Ik merkte meteen verschil met een traditioneel gebouwd huis. Een Mi Casa is veel warmer en de ruimtes zijn een stuk groter. Ik zie mezelf wel levenslang in een Mi Casa wonen. Soms hebben we het erover dat we geen woning meer zouden willen met vlakke muren en plafonds. Dat zou raar zijn. Die zichtbare draagbalken en de latjes op de muren, dat geeft een eigen karakter aan onze woning.”

Hoe kreeg jullie droomhuis vorm?
Nathalie: “Vijf jaar geleden - toen de plannen om te bouwen ontsprongen in ons hoofd - belde ik al naar Jean-Luc met de vraag om eens langs te komen. Ondanks dat er nog niks concreet was, maakte hij al tijd voor mij. De behulpzaamheid van Mi Casa is een sterke troef. Ze staan altijd voor je klaar.”
Benjamin: “De voorgestelde architecte, Leen Vereecke, had een idee uitgetekend en we gingen er bijna meteen mee akkoord. Onze woning is wat gebaseerd op de kijkwoning in Waregem, maar we hebben er onze eigen twist aan gegeven. Zo wilde Nathalie graag dat de trap meteen uitkwam in de leefruimte in plaats van in de hal. Dat is een stuk warmer.”
Nathalie: “We willen graag ook kinderen. Onze hele woning is er al op voorzien. Met de trap in de leefruimte kunnen ze ook niet ongezien naar buiten sluipen (lacht). Ook de zithoek in de keuken is een fantasietje. We wilden daar graag een insprong en dat zorgt voor een extra gezellig gevoel. Het is ook handig als vrienden langskomen.”

Wat was hun eerste reactie toen ze hier binnen kwamen?
Benjamin: “Ze hadden allemaal echt een wauw-gevoel. Het geeft veel voldoening als je vrienden onder de indruk zijn van je woning. We hebben het niet cadeau gekregen, we werken er keihard voor.”
Nathalie: “En toch blijven we graag bescheiden. Ik kom niet graag ‘stoeferig’ over. Er zijn mensen die het met minder moeten doen of bijvoorbeeld nog volop aan het sparen zijn. Dan moet je niet met veel bravoure je woning tonen. Al zijn we er natuurlijk wel trots op.”

Wat herinneren jullie zich van het bouwproces?
Benjamin: “Dat het heel snel ging. We passeerden elke dag. In enkele dagen tijd was de volledige ruwbouw klaar. Van zodra de plateau werd gegoten, is alles heel snel gegaan. De vloer kwam, de trap volgde,… Dat is het sterke punt van Mi Casa. Het is één geheel, zelfs de onderaannemers zijn op elkaar ingespeeld.”
Nathalie: “Elke dag was er wel iets om naar uit te kijken. Je verwachtingsproces werd steeds groter. Het was als een kind dat wacht op Sinterklaas. Ik herinner me nog hoe we na het strand rond een uur of tien kwamen piepen in het donker. Het gelijkvloers stond er al en de eerste hand werd gelegd aan het verdiep. Er stond een trap. Ik heb hoogtevrees en durfde eerst niet, maar de drang om naar boven te klimmen om de verdieping te ontdekken was – ondanks de veiligheidsvoorschriften – te groot. Een heel leuke herinnering. Een paar dagen later was de ruwbouw al klaar.”

Evenaart de realiteit jullie verwachting nu jullie er wonen?
Benjamin: “Echt wel. We voelden ons meteen thuis. Sinds november is onze woning en tuin helemaal klaar. Als ik de oprit oprijd, overvalt me een gevoel van trots omdat we dit op zo’n jonge leeftijd al konden realiseren. Het blijft elke dag genieten.”
Nathalie: “Ik heb nog altijd het gevoel dat het gloednieuw is. Ik weet niet hoelang dat zal blijven. Bij mijn ouders heb ik dat jaren gehad, zelfs tot de dag dat ik het huis verliet. Dat bleef. Hoewel we hier nog geen jaar wonen (sinds mei 2019), voelt het eveneens aan alsof het al vijf jaar is. We voelen ons hier ongelofelijk thuis.”

Zijn jullie trouwe fans?
Nathalie: “Toch wel, we zagen al meerdere kijkwoningen. De nieuwere  in Knokke zagen we nog niet sinds ze af is. Een leuke anekdote: we waren zo benieuwd, dat we eens binnenglipten toen ze nog bezig waren met de ruwbouw. De drang om het te zien was te groot. We hebben een soort van binnen gebroken (lacht). Je blijft Mi Casa gewoon volgen.” 

Omvat eens wat Mi Casa voor jullie betekent.
Benjamin: “Een warm, landelijk en rustgevend gevoel. Het is gezellig en uniek. Ik houd niet zo van koude industriële woningen. Met hout – een natuurlijk product – heb je dat niet. ‘The warm charm of wood’ is dus een waarheidsgetrouwe slogan.”
Nathalie: “Mi Casa, dat is een begrip in de bouwwereld. Je huis is een belangrijk onderdeel van je leven. Ik zal Mi Casa áltijd aanprijzen. Voor mij staat het gelijk aan knus wonen. Het gevoel is heel moeilijk in woorden te bevatten. Eigenlijk moet je een Mi Casa bezoeken om het gevoel echt te ervaren.”