Gaëtan Bonot werkt al 23 jaar als onderaannemer voor Mi Casa. De 50-jarige West-Vlaming leerde schilderen tijdens zijn legerdienst in Duitsland. “Het was een manier om te ontsnappen aan een streng regime.” Wat hij niet wist, was dat de schildermicrobe hem niet meer los zou laten. Bonot is zo’n vakman dat hij zelfs prijzen en erkenningen won met zijn werk.

Gaëtan, de manier waarop je schilder werd, was atypisch.

Gaëtan Bonot: “Dat kan je wel zeggen. Op mijn achttiende deed ik mijn legerdienst in Duitsland. Ik zat toen in een heel zwaar en streng regiment. Op een zeker moment hing er een papier in de stafgang waarop stond dat ze schilders, metselaars en timmermannen zochten. Mijn twee beste kompanen waren metser en timmerman. Ze vertrokken naar een ander bataljon en plots bleef ik alleen achter. Dus vond ik er niks beters op om me aan te melden als schilder.”

Meer dan drie decennia later hanteer je nog altijd de verfborstel. Had je dat verwacht?

“Geen seconde. Ik ben in die wereld gerold dankzij het leger. Toen ik terugkwam in België, zocht ik werk in de sector. Later nam ik dan de zaak van mijn baas over. Ik heb daar nog geen moment spijt van gehad. Ik wilde mijn eigen visie uitwerken.”

Waaruit bestaat die visie?

“Ik ben heel flexibel. Ik bied een breed pakket aan vaardigheden aan. Ik kan meer dan een doorsnee schilder. Het gaat verder dan gewoon een muur verven. Ik kan een deel van het plafond vervangen, elektriciteit plaatsen en beheers eveneens de oude verftechnieken, de echt ambacht. Ik leerde alles on the block door te stelen met de ogen. Proberen met vallen en opstaan. Het leger leerde me open te staan voor nieuwe dingen en door te zetten.”

Hoe kijk je terug op die legerdienst?
“Het heeft me wel geholpen in mijn verdere leven. Je leert er je plan trekken en kweekt discipline. De nachtdroppings zijn zo zwaar. Ze laten je ergens achter, midden in de nacht en zonder slaap. Je krijgt een kaart en een kompas en je hebt 24 uur om op dat punt te geraken. Mislukt het, dan droppen ze je opnieuw tot het je lukt. Of je moet wachtlopen. Op een nacht wandel je zo’n veertig kilometer. De traagste personen vooraan en de snellere achteraan zodat zij het tempo letterlijk omhoog duwen. Geloof me, dat is doorstappen hoor.”

Waar bevond jij je?
“Redelijk vooraan. Enkel omdat ik graag mee was met het begin (lacht). Het leger was een snelcursus volwassen worden. Ik vind het jammer dat de jeugd dit niet meer meemaakt. Als een jongere een probleem heeft, gaat hij veel sneller hulp vragen aan vrienden of Google Maps erbij nemen. Als schilder vluchtte ik dan wel uit het strenge regime, toch kijk ik er met nostalgie op terug.” 

Wat zijn de tips & tricks voor iemand die niks van schilderen kent maar toch een verfborstel wil hanteren?
“Er bestaat maar één goede manier. Bespaar niet op materiaal en op verf. Daar zet je al een serieuze stap mee. Als je een goedkope primer gebruikt, mag je er nog de beste verf op zetten, het zal niet helpen. Om echt goed te kunnen schilderen, moet je passie hebben.”

Hoe ziet een doordeweekse dag eruit?
“Om 4.30 uur opstaan, om 5.15 uur vertrekken en thuiskomen om 19 à 20 uur. Ik heb weinig rust. Op zaterdag doe ik dienst-na-verkoop-werk voor Mi Casa en op zondag doe ik de administratie. Ik haal het meest voldoening uit mijn werk. Als ik bezig ben, heb ik geen notie van tijd. Het heeft me nog geen minuut moeite gekost om te vertrekken naar mijn job. Ik kan het ook moeilijk loslaten. Ik moet op een vliegtuig stappen om vakantie te hebben.”

Hoe komt dat?
“Met de auto heb ik geen vakantiegevoel. Dan laat ik het niet genoeg los. Ooit keerde ik drie dagen eerder terug van vakantie omdat ik mijn klant wou helpen. Ik was voor tien dagen in Denia (Costa Blanca) toen ik telefoon kreeg van een carwash in Ruddervoorde dat het materiaal vroeger dan voorzien geleverd was. In mijn hoofd maalde het toen: ‘Stel dat ik nu niet tijdig klaar geraak, dan is het mijn schuld als de werken vertraging op lopen.’ Dus stapte ik in mijn auto en reed ik in één ruk zestien uren terug naar huis om de dag erna al te beginnen in die carwash.” (glimlacht)

Je bent dus een workaholic.
“Het is gewoon zo’n boeiend vak. Je gaat van niks naar iets. Neem nu een Mi Casa. Je arriveert in een tussen haakjes ‘chalet’ en verlaat een mooi afgewerkt huis. Veel mensen denken: schilderen is schilderen. Een traditionele bouw kan dan wel eentonig zijn, maar een Mi Casa is toch veel specialer. Het schilderwerk is veel complexer door de vele balken.”

Herinner je je nog je eerste job voor Mi Casa?
“Als de dag van gisteren. Ik mocht een poolhouse in Eigenbrakel schilderen. Al van de eerste keer dat ik een Mi Casa binnenstapte, bezorgde me dat een goed gevoel. Zelfs een ruwbouw straalt warmte uit. Tijdens het schilderen ervaar ik nog altijd een soort van vakantiegevoel.”

Leg uit.
“Als je een Mi Casa binnen komt, is het meteen cozy. Mi Casa is gewoon iets speciaals. Ik heb nog nooit iemand horen zeggen: ‘ik woon in een Trabiplan. Mensen zeggen: ‘ik heb gebouwd met…’ Terwijl bij Mi Casa: Ik woon in een Mi Casa. Dat zegt genoeg. Het bezorgt me veel voldoening dat ik de vaste huisschilder ben geworden.”

Moet een schilder een perfectionist zijn?
“Ik ga niet hoogmoedig zijn, maar ik heb graag dat het in orde is. Ben ik daarom perfectionistisch? De perfectie bestaat niet, maar Mi Casa evenaart ze toch bijna (glimlacht).”

Ondertussen schilderde je al honderden Mi Casa’s, wat viel je op?
“Dat ze stuk voor stuk uniek zijn. In de 23 jaar dat ik voor deze firma werk, kwam ik nog nooit dezelfde woning tegen. Elke Mi Casa heeft zijn eigen ziel. Net als bij het schilderen, beet de microbe me vast en liet ze me nooit meer los. Ik heb mijn werk voor andere bouwfirma’s afgebouwd. Niks evenaart Mi Casa.”

Hoe zag je het bedrijf evolueren in die 23 jaar?
“De stijl, warmte en eigenheid zijn altijd gebleven. Mi Casa staat synoniem aan kwaliteit. Ik heb Thibo Lidou, de huidige zaakvoerder, zien opgroeien. Zijn ouders mogen trots zijn op wat hij al gepresteerd heeft. Hij investeerde in nieuwe technieken. Dankzij zijn innovaties liet hij een nieuwe wind door het bedrijf waaien.”

Als je Mi Casa in drie woorden moet omschrijven, dan zijn dat…
“Gezellig, correct en innoverend. Neem nu Selección. Daar heb je een vast startplan waarmee je kan puzzelen. Ook daar is het geen serie, ik zag nog nooit twee dezelfde. Ik merk dat mensen Mi Casa nog altijd associëren met een out-of-my-league-budget. Iets wat enkel de welstellende mens zich kan permitteren, terwijl Selección het betaalbaarder maakt voor het brede publiek, zonder dat je aan kwaliteit inboet.” 

Vind je dat er vooroordelen vasthangen aan een houten woning?
“Toch wel. Vaak onterecht. Mensen vergelijken hout met een tak, die breekbaar is. Dat komt omdat ze niet geïnformeerd zijn. Ze focussen ook te veel op de ‘nadelen’. De duurste houtsoort ter wereld zal zich eveneens zetten. Hout leeft, dat geeft net charme aan een woning.”

Je werk kan bewonderd worden in meerdere kijkwoningen.
“Zo’n kijkwoning is het visitekaartje van de firma. Het maakt me echt fier dat ik daaraan kan meebouwen. Als ik een kijkwoning binnen stap, ervaar ik nog altijd een wauw-gevoel. Vandaar dat ik uiteindelijk ook zelf een Mi Casa heb gekocht.”

Het doet wel iets met je om een Mi Casa te bezitten.
“Het maakt me megatrots. Er zit een ziel in zo’n voormalige kijkwoning. Ik heb nooit eerder de behoefte gehad om ‘thuis’ te komen na mijn werk. Sinds ik in een Mi Casa woon, heb ik dat wel. Van zodra ik binnen kom, voel ik me op mijn gemak. Ik heb al in vijf verschillende huizen gewoond en dat gevoel ervaar ik voor het eerst.”

Nog iets om trots op te zijn: je won prijzen en erkenningen als schilder.
“Ik nam deel aan vakwedstrijden voor bijvoorbeeld marmerimitaties (zie foto). Je start met een houten plank, die je dan plamuurt zodanig dat je het gevoel krijgt dat het een antiek marmertablet is. Die schakeringen creëren, dat passioneert me. Ik won er zes diploma’s mee en eindigde ook al eerste in zo’n vakwedstrijd. Ik ontving uit handen van minister Peeters het gouden ereteken van de Leopoldsorde.”

Een erkenning voor een van de weinigen schilders die die ambacht nog beheerst.
“Vroeger waren schilders vaker gespecialiseerd in vakwerk. Schilderijen of imitaties. Al mijn leermeesters zijn overleden. Het is een vak op zich en hoort gewoon bij de schilderbranche. Het leert je minutieuzer werken en biedt je inzicht in de opbouw van de structuren. Het kan perfect in interieur geïntegreerd worden. Ik zou het spijtig vinden mocht dit ambacht verdwijnen.”

Waar streef je nog naar in het leven? 
“Ik wil mijn schilderwerk naar een hoger niveau tillen. Zo werk ik al met milieuvriendelijke verven die de lucht zuiveren en de woning laten ademen. Mijn schilderwerk zal altijd handgeschilderd blijven, ik hou niet van het artificiële. Toch zoek ik naar manieren om het proces te stroomlijnen. Daarnaast wil ik nog lang met Mi Casa werken. Steeds als we op een werf arriveren, blijft het speciaal. Een afgelegen woonst, met prachtige vergezichten… Dat maakt het zo leuk werken.”

Onze slogan is the warm charm of wood. Beschrijft die het Mi Casa-gevoel?
“Die komt het dichtst in de buurt. Er zijn geen woorden genoeg om het Mi Casa-gevoel te beschrijven. Zo’n Mi Casa, dat is en blijft iets speciaals. Zelfs na 23 jaar.”